Door Guusje Ravenstein
“Dit was echt de leukste dag tot nu toe!” vertelde Daphne met een grote lach op haar gezicht aan het eind van de correctievergaderingen. De commissieleden waren de dag ingegaan zonder al te veel verwachtingen. Niemand wist wat er precies zou gaan gebeuren en of er veel mensen gebeld zouden worden. Wel was de commissie al vanaf het ontbijt nieuwsgierig naar de kritiek en verbeterpunten die de andere commissies hadden ingebracht. Helaas lieten deze langer op zich wachten dan gepland. Hierdoor liepen de zenuwen bij de commissie hoog op.
Toen eindelijk het verlossende mailtje binnenkwam, zorgde deze dan ook voor veel chaos. Men scrolde door het document en was het, vanzelfsprekend, niet met alles eens. “Dit slaat helemaal nergens op!” werd al één minuut na de binnenkomst van het mailtje geroepen. Gelukkig stopte voorzitter Viggo de chaos voordat deze verder uit de hand liep. De orde en de formele sfeer in het klaslokaal keerde terug. ´Oke, wie heeft een punt bij de kritiek van de eerste commissie?´ Alle handen schoten omhoog; motivatie ontbreekt het deze commissie zeker niet.
Toen na een half uur het eerste telefoontje binnenkwam was dit een reden voor lichte paniek. “Jongens, jongens, ik word gebeld,” riep Cies. Alle commissieleden kwamen meteen om hem heen staan en de chaos keerde terug. “Ja ja, haije!” sloot Cies het eerste gesprek informeel en typisch Limburgs af. De tweede keer was er wat meer orde tijdens het bellen. De telefoon werd beter doorgegeven en de commissie was goed voorbereid. Het gesprek daarentegen was vele malen heftiger en duurde ook erg lang. FEMM was moeilijk te overtuigen en AFCO had het gevoel dat ze steeds hetzelfde punt moesten verklaren, terwijl FEMM het niet zo goed kon volgens. De commissie gooide alles in de strijd. Creatieve metaforen en voorbeelden waren geen uitzondering. Zo werd er gesproken over het opruimen van je kamer, het varen van iedereen op hun eigen bootje maar in hetzelfde kanaal, het kiezen van je eigen route maar eindigen bij een gezamenlijk punt en het hebben van een nieuw grijs gebied. Dit alles om een punt op te helderen en de stem binnen te slepen die het verschil kan maken.
Het was frustrerend voor de commissieleden wanneer op het einde van een lang telefoongesprek werd gevraagd of ze het nu eens waren en het antwoord “nee, eigenlijk niet” was. Aan de andere kant was het een feestje op het moment dat iemand overtuigd was, wat ook regelmatig voorkwam. Ondanks de geïrriteerde gezichten, frustrerende handbewegingen en de enorme tijdsdruk, vonden de commissieleden het super leuk om te doen. Voor de deelnemers kwam dit immers het dichtste bij een plenair debat. Of de commissie AFCO hun resolutie goed genoeg verdedigd en aangepast heeft, zal bij de stemming morgen duidelijk worden.